Gisteren kwam ik in contact met ‘La cabane’, een ontmoetingsplek in Villeneuve-sur-ville. Gezinnen komen er samen en doen er activiteiten met hun kinderen. Komende zaterdag komt er een Franse verhalenvertelster. Nadien is er de kans om zelf iets te doen. Ik neem een heel kort kinderverhaal mee, vertaald in het Frans. De organisator van het evenement stelde me voor als ‘un belge avec un joli accent.’
haha.
In La Cabane genoot ik ook van een atelier d’écriture.
We kregen een opdracht en schreven onze gedachten op over twee vragen:
– Wat zijn grenzen?
– Hebben we grenzen nodig?
Nadien gingen we in gesprek. Voor mij was het een heel interessante oefening. Iets te moeilijk, maar ik merk dat ik snel bijleer. En de mensen die ik hier tegenkom, zijn enorm geduldig.

‘Voel je jou niet eenzaam?’ vroegen enkele mensen me gisteren. Neen, ik voel me niet eenzaam, integendeel, want ik ben hier gekomen met een heel diep hartsverlangen.
Ik voel mij ook niet in het buitenland.

Vrijdag vertel ik verhalen in een pannenkoekenhuis te Pujols- twee ultrakorte in het Frans, en eentje in het Engels. Het hart van het Troubadour21- project zal centraal staan. Waarom doe ik dit allemaal? Het zal gaan over het loslaten van de drang naar het perfecte, over durven je eigen weg volgen, over omgaan met tegenkantingen. Kleur gerust buiten de lijntjes, wees maar creatief, zet eigen (ruil)systemen op. Veel is mogelijk, wanneer je op je eigen potentie en dromen vertrouwt.

Wordt vervolgd!

p.s.: Ik hoop binnenkort om een iets leesbare blog te hebben. Het is moeilijk om hier foto’s toe te voegen.