Waarover moet ik eerst schrijven?
Laat ik beginnen bij het avontuur in Agen.
Gisteren reed ik me vast in een drukke straat in Agen. Mijn camionette is 2m90 hoog, en de tunnel waar ik onder moest, was 2m60 hoog.
Ik had het gezien, maar er liep een weg naast die ik wilde nemen. Alleen was die weg geblokkeerd. En dat was niet aangeduid (of ik had het niet gezien.)
Daar stond ik, voor die blokkade. Ik kon niet verder. Maar ik kon ook niet veilig terug.
Ik stond voor een garage, en een auto wilde wegrijden.
De enige uitweg was achteruit rijden, en dan via een voetpad de tegenovergestelde richting rijden.
Ik voelde me verbazend genoeg helder, en zag een Fransman voorbijwandelen met een stokbrood in zijn handen (hoe cliché kan het zijn, dacht ik) ‘J’ai un probleme’, zeg ik tegen de Fransman, ‘ma voiture est trop grande. Je peux pas passer la, c’est dangereux. ‘
Grande? Dat zal waarschijnlijk niet het juiste woord zijn, bedacht ik me. Maar goed, hij begreep het.
Want wat ik al weet: de Fransen zijn tamelijk geduldig wanneer je Frans probeert te praten. Ze lachen je zelden uit. Toen ik onlangs iets wilde afprinten, zei ik : ‘c’est deux pagina’s.’
Ik kon niet op het woord komen voor pagina’s, dus ik had het verfranst. Blijkbaar is het dus pages.
Terug naar het verhaal: ‘Ik ga de auto’s tegenhouden,’ zei hij in het Frans. Ik begon achteruit te rijden. De Fransman liep met zijn stokbrood naar de auto’s die in mijn richting kwamen aangereden. Hij stond op het midden van de weg, blokkeerde het verkeer. Hij deed teken met zijn stokbrood, dat de auto’s even moesten wachten.
En daar reed ik, in alle rust, tegen alle verkeersregels in, naar het voetpad om naar de tegenovergestelde richting te draaien.
En weg was ik! De Fransman zwaaide me nog vrolijk na. Wat was zijn pain francais nuttig vandaag.
Dat is toch wel het toppunt van Franse vriendelijkheid: iemand uit de nood helpen met een stokbrood.

Nadien had ik even tijd nodig om te bekomen van het avontuur. Ik wilde ruilhandel doen in de stad, maar het was zeer moeilijk om een geschikte parkeerplaats te vinden. Ik liet het plan dus varen en besloot om het de volgende keer anders aan te pakken: met een zak vol spullen zou ik de stad in trekken.
Ik heb heel wat gerief in mijn bus die ik wil ruilen.
Dezelfde avond slaap ik in mijn busje, op een heel mooie plaats in een natuurgebied. Ik ontwaak rustig, het geluid van brulkikkers deert me niet.

De volgende uitdaging diende zich de volgende dag aan. Mijn auto rook naar rotte eieren. Eigenlijk was het al een paar dagen zo. Heel vreemd, eerst dacht ik dat er iets zat te rotten, maar ik kon niets vinden. Ik besloot om het even te googelen en kwam te weten dat dit kon komen van een kapotte katalysator.
Ward raadde me een gepensioneerde garagist aan en gaf me zijn telefoonnummer
Uitdaging: de garagist is hardhorig. Dus ik moet deze specifieke materie uitleggen in het gebrekkig Frans aan een hardhorige garagist?’
‘Doe maar gewoon’, zegt Ward. Het is duidelijk dat hij wil dat ik mijn plan trek. Het maakt me inwendig een beetje kwaad, ik doe niets anders dan mijn plan trekken. Geef me eens een beetje rust…
Gelukkig ken ik iemand die hem kent, en zij belt hem voor me op.
Eventjes later staat de garagist bij mijn auto. Hij bekijkt het, en ik begrijp ongeveer wat hij zegt: dat er moet nagekeken worden wat er met de katalysator is. Misschien moet het vervangen worden, of misschien is het ergens iets met een draadje. Hij zal een bevriende garagist testen laten doen. Maar ik mag er niet meer mee rijden, zegt hij, want als er echt iets ernstig is, kan je motor in brand vliegen. Met woelige handgebaren maakt hij alles duidelijk. Ik zeg niets, ik luister.
Tot hij vraagt wanneer ik vertrek.
‘Je pars le 10 Avril.’
‘8 Avril?’
‘Non, le 10 Avril!’ zeg ik iets luider
‘Ah oui, le 8 Avril, Donc je vais…’
Laat maar, denk ik. Op die twee dagen komt het nu niet. Hij zal het verder bekijken met een bevriende garagist.

Dus ik ben even autoloos, al die kosten … ik begin me af te vragen of ik mijn troubadourschap op lange termijn met een fiets of ander vervoermiddel kan doen. Ik zal echt keuzes moeten maken, als ik alles wil blijven verderzetten zoals nu. €200 voor de banden, een nieuwe katalysator, een kapotte batterij, nieuwe zijspiegel, brandstof….

Om af te sluiten…
Morgen ga ik naar Montesquie. Eve zal me brengen, voordien neem ik wat verhalen op in de studio van haar vriend. Verhalen heb ik intussen in overloed!