Op dit moment ben ik even autoloos. Na het weekend zal de garage allerlei testen uitvoeren, om te kijken wat er moet gedaan worden.
Ik blijf dus nog even in de tempeliershoeve bij Ward. Ik maak van de gelegenheid gebruik om enkele interviews te verwerken en het gesprek in de studio online te zetten.
Ik hoop dat mijn auto zal vermaakt zijn, zodat ik volgende week mijn ruilhandelplan kan verderzetten. We zien wel.

Door met zoveel verschillende personen in contact te komen, merk ik dat ik nog een pak angst heb.
Angst om niet alles op tijd gedaan te krijgen. Om niet genoeg te zijn.
Langzaamaan ben ik dat rugzakje aan het legen.
Maar tegelijk merk ik ook hoe relatief alles is.
Voor sommige mensen heb ik weinig angst en ben ik een toonbeeld van moed.
Voor andere mensen die ik heb ontmoet en nog veel vrijer leven, ben ik een angsthaas.
Er zijn zoveel gradaties en iedereen heeft zijn eigen proces. Het doet er eigenlijk niet toe waar ik sta.

Deze ochtend vertelde Ward me het verhaal van een jongeman uit Burkina Faso.
De jongeman kwam hier vorige zomer in de hoeve op bezoek. Ward vertelde me dat hij de jongeman vroeg om iets in de frigo te steken, want er was nog veel plaats.
De jongeman wist helemaal niet wat een frigo was, en toen hij uiteindelijk vol verbazing de koelkast opentrok, zei hij: ‘Maar ik kan er niets bijsteken, het zit hier vol!’
Voor Ward was de koelkast leeg.
De jongeman verbaasde zich ook over het aanbod van eten in de supermarkten. In Burkina Faso at hij vooral maïs. Dagelijks gaan ze daar naar de markt, om te kijken wat er te koop staat, ze eten dus maïs + … wat ze kunnen vinden op de markt.
Stel je eens voor, wat er gebeurt als de maïsoogst mislukt…
Vergelijk het met onze manier van leven, waar we volle supermarkten hebben en tegelijk dagelijks tonnen voeding weggooien, verschillende verzekeringen aangaan, streven naar vast werk, een eigen huis…
En dan is de vraag: hebben wij echt minder angst omdat we zoveel zekerheden inbouwen? Zijn we echt gelukkiger in ons streven naar zekerheid? En waarom willen we zoveel zekerheid?

Ik kan deze vraag alleen voor mezelf beantwoorden.
Deze reis nodigt me uit om angstige verhalen te ontkrachten en om mensen mogelijkheden te tonen.
In ieder mens zit een krachtbron, hoe fantastisch zou het zijn als nog mensen leven vanuit die krachtbron?
Er is nog een onderwerp waar ik de komende maanden over wil schrijven: de dood.
Dat is het angstigste verhaal van alle verhalen. Maar ook dit verhaal kan ontkracht worden…

wordt vervolgd!