In Leuven en Antwerpen had ik verschillende gesprekken met mensen, in de bus. Over machteloosheid en de kracht vinden in jezelf.

De interessante gesprekken ontstaan vaak na een activiteit, los van een kader. Vaak gaat het over de druk die mensen voelen, de machteloosheid die ze ervaren. Mensen durven te huilen, vertrouwen me dingen toe, en even vaak klinken er schaterlachen uit de bus, waardoor voorbijgangers spontaan beginnen meelachen.

Dat vind ik heel mooi, zo ontzettend mooi. Want groei begint met eerlijkheid t.o.v. jezelf. En als die eerlijkheid geen goed nieuws brengt of het je ongemakkelijk maakt, is ook dat niet helemaal negatief : je hoeft je niet gelukkig of gezond te voelen om vervolgens kleine positieve verandering te brengen in het leven. Je hoeft het niet allemaal te weten, je moet geen perfect plan hebben.
En eigenlijk moet je ook niet veranderen, misschien kan ik het beter verwoorden als jezelf openen voor de mogelijkheden in jezelf. Ieder heeft mogelijkheden in zichzelf, die klaarstaan om tot bloei te komen.

Het zijn altijd de druppels van de kleine actie die emmers doen overlopen.
Elk mens is anders en heeft andere ‘kleine acties’ vanuit zijn/haar mogelijkheden.
Als ik het weekend zou samenvatten dan is het als volgt:
Wij hebben geen mogelijkheden om te veranderen, we ZIJN de mogelijkheid om te veranderen.

Geen enkel groot verhaal is groot geboren.

Ik ga verder met mijn kleine acties.

Dit weekend staat de bus in Oostende.

Zie ik jou daar?