Een vriend van mij krijgt heel wat negatieve reacties op een online krantenartikel. Allemaal via sociale media. De mensen spuwen hun frustraties en staan er niet bij stil dat de échte mens dit ook allemaal leest. De vriend vertelt er over zijn eenvoudig leven.
De reacties:
‘Als iedereen leeft zoals jou, zal de maatschappij in elkaar vallen.’
‘Wat draag jij bij aan de maatschappij?’

Ik krijg wel eens gelijkaardige reacties. Ik heb heel lang moeten vechten om mezelf toe te laten zoals ik ben. Ik heb 11 (? of meer) jobs geprobeerd om toch maar te kunnen meedraaien, heb proberen te aarden in verschillende huizen en relaties. Eerlijk: het was een zeer lange, verdrietige en eenzame periode waar ik mezelf niet was.
Nu ik grote knopen heb doorgehakt, voelt het minder als vechten aan. Ik weet wat ik wil, en ook al is het allemaal heel onzeker: ik voel mezelf.
Er zijn mensen die keihard in troubadour geloven, en er zijn mensen die er niet in geloven. Dat is oké.
Ik ben mijn verhaal aan het opschrijven en hoop dat het gelijkgestemden kan inspireren. Het zal op de website komen.

Ik ga even van sociale media. Je kan mijn Frans avontuur volgen via deze blog.

p.s.: Ik ben terug in België vanaf midden april, en dan kan je mij ook boeken. Er staan verschillende verhalen op het programma die ik heel graag met het publiek wil delen!