Throwback, ergens deze zomervakantie, Sint-Katelijne-Waver.
Zingende ontmoeting met een lifter.
(morgen sta ik op de parking hondenweide van Ryckevelde, tussen 10u en 13u)

Een festival loopt ten einde, ik rijd naar huis. Wanneer ik wil wegrijden, spreekt een vrouw in bloemetjeskleed me aan. We doen een praatje.
‘Rijd je richting het station?’ vraagt ze me tenslotte.
Ik zeg: ‘Neen, maar ik kan je er wel heen brengen. Het is niet zo ver.’
Ze stapt in, we praten over het leven.
Een tiental minuten later komen we aan in het station.
‘Ik heb nog iets voor jou’, zegt de vrouw. Ze kijkt me lachend aan.
Ik ben een beetje verrast en verwacht dat ze me iets zal geven. Een bloemetje ofzo.
Zij kijkt me aan, houdt haar hoofd een beetje schuin en begint volle kracht een lied te zingen.

Ze zingt over hoe mooi ik ben, hoe bijzonder, als een koningin. Ze doet dit met vele handgebaren en kijkt me daarbij recht aan in de ogen.
Ik weet niet naar waar ik moet kijken, ik vind het vreselijk ongemakkelijk en vraag me af of andere mensen op het stationsplein het ook kunnen horen. Ze kent me nog maar tien minuten! Ik wil ontsnappen, me desnoods door de kleine opening van het raampje persen, mezelf verstoppen onder de stoel, mijn hand op haar mond leggen…
Tot er een gedachte door mijn hoofd schiet: Maar hé, geniet er maar gewoon van! Gij complimentenontsnappingskoningin.
Een fractie van een seconde later lijkt het alsof ik haar woorden niet meer hoor. Misschien waren die woorden ook niet belangrijk?
Ik voel enkel nog een trilling die voelbaar door mijn nekharen glijdt, een zuchtje hartelijkheid die zich wil nestelen in mijn hart, een blijmoedigheid die wil dansen met de schoonheid van dit moment. Ik kijk haar aan in de dansende lichtjes van haar ogen. Ik zie haar mond bewegen.
Maar waar is ze? Ik zie haar niet?
Ze is er, ze is er niet, ze is er, ze is er niet…
Ik zie ons in haar.
Ik voel ons in mij.
Ik weet niet wat er gebeurt, maar het is heel mooi.

De complimentenontsnappingskoningin is verslagen door de zachte kracht van het moment.
Ik rijd naar huis, de bijzondere trilling in mijn hart, een les bij over zelfliefde en overgave.
Ik weet: ook dit gevoel zal verdwijnen, maar dat is niet erg.
Het is er nu.
En dat is wat telt.